İnsanlığın en büyük kanayan yarası!
Tarih “26 Şubat 1992”.Haberler gözümün önüne geldiğinde,
İnsanlığımdan utanıyor,
Tüylerim diken diken olduğunu hissediyorum.
Üzerinden 22 yıl geçti “Hocalı” katliamının.
Dünyanın gözleri önünde,
613 insan kurşunlandı…
Yüzlerce kadın ve genç kız tecavüze uğradı…
Binlerce insan süngülendi…
Onlarca çocuğun yüzleri jiletle doğrandı…
Birçoğunun diri diri ayakları kesilirken,
Sayısız insan linç edildi.
*
Şaka değil!
O gün ölenlerin birçoğunun bugün mezarı bile yok.
Acımasızlığın iğrenç yüzünün ortaya çıktığı o günden buyana,
Türk yurdu Azerbaycan toprağının yüzde 20’si de,
Ermenistan işgalinde!
Dahası,
Doğdukları…
Büyüdükleri…
Yuva kurdukları…
Kök saldıkları…
Umutlarını, hatıralarını ve geleceklerini kazıdıkları topraklardan atılmış…
Bir milyon da insan var.
*
Şimdi yerinden edilmiş bu insanlar,
Yurtlarına dönebilmenin hayaliyle yaşarken,
“Hepimiz Ermeni’yiz” korosu oluşturanlar,
Irak’a sözde, “Demokrasi”…
Filistin’e “Barış”…
Suriye’ye “Adalet”…
Ortadoğu’ya “Arap Baharı” götürdüklerini iddia edenler,
Neden insanlık adına bugün “tık” sesi bile çıkartmıyorlar.
Bunlar değil miydi “adalet” lafını ağzından düşürmeyenler?
Bunlar değil miydi “insan hakları” diyerek ortalığı yıkanlar?
Hocalı ruhu “hak, hukuk, adalet” bekliyorlar.
Ama…
Birileri hala bunun üzerini örtmeye çalışıyor.
Oysa bu gerçeklerin üstü ne kadar örtülmeye çalışılsa da,
Bilinmelidir ki;
Bu gerçekleri “bıçak” bile sıvamıyor artık.
Ve unutmasınlar ki;
Hocalı hala insanlığın en büyük kanayan yarası!
