Ay yıldızlı bayrağa sarılı 10 tabut
Bugün günlerden ne?
Kanlı Pazar mı?
Kahreden Salı mı?
Uğursuz Perşembe mi?
Yoksa acı Pazartesi mi?
Söyleyin hangisi?
*
Peki ya ölümlerden?
Ankara, İstanbul, İzmir…
Hakkâri, Tunceli, Şırnak…
Van, Muş, Bitlis…
Dağlıca, Iğdır, Cizre’mi?
*
Yine kan, yine gözyaşı.
Yine terör, yine şehit!
Acı düştü bir kez daha vatan toprağına.
Soğuk gecelerde yüksek dağların bile yürekleri yandı,
Ciğerleri kavruldu.
*
Kahpe terör dün yine iş başındaydı.
Diyarbakır Bağlarda…
Mardin Nusaybin’de…
Hakkâri Yüksekova’da…
Yok ettiler,
Yaşamları, umutları, çabaları!
Ve çaldılar çocuklarımızın yarınlarını.
*
Peki, geride ne kaldı?
Bağırlara basılmış fotoğraflar,
Söndürülemeyen yürek yangınları,
Kınamalar, sessiz çığlıklar, rahmet dilemeler.
Sorarım;
Ay yıldızlı bayrağa sarılı 10 tabut.
Kaç yürek kaldırır çocuğunun şehit haberini?
Ve kaç yürek dayanır bu tarifsiz acıya?
*
O nedenle,
Kim ne derse desin.
Kim ne söylerse söylesin,
Sözün ve sabrın bittiği noktadayız.
İster parmak hesabı yapın…
İsterseniz 2002’den 2016’ya doğru tek tek sayın.
Soru şu; 13 yılda neyi çözdünüz?
13 yılda hangi terörü bitirdiniz?
Ve 13 yılda Türk milleti adına hangi kazanımı sağladınız?
*
Açılım yalanları…
Çözüm fiyaskoları…
Barış tiyatroları…
Sonuç?
Zaman değişiyor, mekân değişiyor, şehit sayısı değişiyor.
Ama “ört basçı” akıllar ve akılsız başlar hiç değişmiyor.
*
Ey lafla peynir gemisi yürütüp,
Patlayan bomba ve terörden nemalananlar,
Sözüm sizlere,
Her cümlede “analar ağlamasın” deyip acılara seyirci kalıyorsunuz ya,
Sürekli “tüyü bitmemiş yetim” hakkı deyip “yetimin hakkı” yiyorsunuz ya,
Teröristin şehirleri “bomba yuvası” haline getirmesine göz yumuyorsunuz ya,
“Çözüm” diyerek; Askeri kışlaya, polisi karakola, korucuyu evine hapsediyorsunuz ya,
Ülkemizin “birliğine, dirliğine, huzur ve refahına” kast ediyorsunuz ya,
Burada yazmakla bitiremeyeceğim daha birçok rezilliğe imza atıyorsunuz ya,
Ne diyeyim,
Belli ki; Bağrımıza kor, evimize ateş düşmeden, yüreğiniz yanmayacak
“Allah sizi ıslah etsin.”
